παρθένο χιόνι

Δεν υπάρχει παρθένο χιόνι

Σκαρφαλώνεις, φτάνεις ψηλά, κοιτάς γύρω σου ανασαίνοντας βαθιά με φουσκωμένο στήθος και καμαρώνεις, τι σπουδαίος που είσαι, εσύ, που κατόρθωσες και ανέβηκες σε τέτοια ύψη, εσύ, ολομόναχος –: και όμως ανακαλύπτεις ίχνη στο χιόνι. Εκεί που έφτασες βρέθηκε κιόλας κάποιος άλλος, πριν από εσένα.

Ich vergesse so viel – Ξεχνώ τόσα πολλά

24 Ιούλη 2007: Το ξανακοίταξα κάμποσες φορές, το ψιλοδιόρθωσα, καλό δεν είναι, αλλά προς το παρόν θα μείνει έτσι. Οπότε κάθε πρόταση ευπρόσδεκτη. Με την «αγγλίδα χορεύτρια» δεν είχα καμιά τύχη. Πού ξέρεις, μπορεί κάποτε, τυχαία, όπως συχνά συμβαίνει όταν εκείνοι που καταπιάνονται με τέτοια πράγματα είναι ερασιτέχνες.

Υ.Γ. Ό,τι «φιλολογικό» βρήκα για το ποιηματάκι φέρει έντονο θρησκευτικό χρωματισμό. Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους χριστιανούς· καθόλου όμως. Δεν λέω, η Kaschnitz διάλεγεται συστηματικά με το θρησκευτικό και στην συγκεκριμένη περίπτωση το θρησκευτικό συναίσθημα είναι ανάμεσα στα υλικά του ποιήματος. Μέχρις εκεί όμως. Μονόδρομες αναγνώσεις καταχητικού εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να δω.

Υ.Γ 2 Με την «αγγλίδα χορεύτρια» και τα «κόκκινα παπούτσια» λες να αναφέρεται στην Moira Shearer και στην ταινία The Red Shoes; Δεν αποκλείεται, νομίζω· καθόλου δεν αποκλείεται.
———————————————————

Το ποιηματάκι το βρήκα σε μια συλλογή της Marie Luise Kaschnitz (πρέπει να κοιτάξω, τι δικό της έχει μεταφραστεί στα ελληνικά) και μου άρεσε. Η μετάφραση είναι ημιτελής και θα επανέλθω.

Ich vergesse so viel Das meiste Nur einiges nicht Nicht die englische Tänzerin Mit den roten Schuhen Nicht den brennenden Bergahorn Vor der Eigernordwand Auch nicht die Toten Mit Kalk übergossen Wie sie glänzten im Mondlicht Zeit schöner Engel Mit dem Kranz im Haar Und der Pistole im Gürtel Im Briefkasten liegt ein Zettel Verlaß das Haus Und ein anderer Jesus war bei dir Jesus wer soll das sein? Ein Galiläer Ein armer Mann Aufsässig Eine Großmacht Und eine Ohnmacht Immer Heute noch

Ξεχνώ τόσα πολλά Τα πιο πολλά Μόνον ελάχιστα όχι Όχι την αγγλίδα χορεύτρια Με τα κόκκινα παπούτσια Όχι τον φλεγόμενο σφένδαμο Στους βορινούς βράχους του Eiger Κι όχι και τους νεκρούς Μ’ ασβέστη καλυμμένους Πώς γυάλιζαν στο φεγγαρόφωτο Καιρός ωραίων αγγέλων Με ένα στεφανι στα μαλλιά Στη ζώνη το πιστόλι Ένα σημείωμα στο γραμματοκιβώτιο Να εγκαταλείψεις το σπίτι Και ακόμα ένα Ο Ιησούς ήταν μαζί σου Aυτός ο Ιησούς, ποιος είναι; Ένας Γαλιλαίος Ένας άνθρωπος φτωχός Εξεγερμένος Μια υπερδύναμη Και αδυναμία Πάντα Και σήμερα ακόμα

Με κέντρισε νομίζω πρώτα εκείνος ο φλεγόμενος σφένδαμος, την ίδια μέρα που καίγονταν η Πάρνηθα. Μετά όμως ήρθαν και τα άλλα. Αυτή η εικόνα των ασβεστωμένων νεκρών που νομίζεις ότι παραφράζει Ρίτσο, το πιστόλι στη ζώνη, που ξύπνησε το τραγουδάκι «καλώς ήρθες Μαργαρίτα με τα κόκκινα μαλλιά…» και οι ωραίοι άγγελοι που ανέσυραν εκείνο το άλλο: «τον άγγελο που ντύθηκες…» Ασυνάρτητοι συνειρμοί, που για χάρη τους θα πρέπει να ψάξω τι ακριβώς συμβαίνει με την αγγλίδα χορεύτρια και το Άϊγκερ. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, όπως μοιάζει να είναι στη μετάφραση· αυτό το Eigernordwand δεν είναι συνηθισμένη βουνοπλαγιά. Είναι ο διάολος ο ίδιος. Αλλά και τι να πεις: «μπρος στο βορινό τείχος του Eiger», ή να το αφήσεις αμετάφραστο (η λύση του απελπισμένου); Θα δούμε.

Και βέβαια πρέπει να προσπαθήσω να συνεφέρω κάπως τη μετάφραση, κυρίως τις τρεις τελευταίες στροφές, που είναι άθλιες. Πώς όμως να το «μεταφράσεις» αυτό το ύπουλο παιχνιδάκι Großmacht – Ohnmacht, ε;