η αριθμητική των ιδεών και τα μεγάλα σύνολα
9 Νοεμβρίου 1989
Wir sind das Volk.
ή μήπως
Wir sind ein Volk.*
Από τα οριστικά άρθρα στα αριθμητικά είναι, κάποτε, ένα αχανές βηματάκι. Αρκεί να κατέχεις την, όπως έγραφε κάποτε κι ο Μ. Αναγνωστάκης, αριθμητική των ιδεών.
Είναι όμως μόνο τα άρθρα και τα αριθμητικά το θέμα;
http://muller-kluge.library.cornell.edu/de/video_transcript.php?f=109
http://www.dradio.de/dkultur/sendungen/laenderreport/1031727/
* «Εμείς είμαστε ο λαός.» / «Είμαστε ένας λαός.» Το πρώτο σύνθημα κυριάρχησε στις διαδηλώσεις στην Λειψία και το Βερολίνο το φθινοπώρο του 1989. Το δεύτερο σύνθημα, μικρή μα κρίσιμη παραλλαγή του πρώτου, ακούστηκε για πρώτη φορά μαζικά στη διαδήλωση της Λειψίας στις 20 Νοεμβρίου 1989. Από την μικρή έρευνα, στην οποία στηρίζεται το ραδιοφωνικό χρονογραφήμα, που διαβάζετε στο δεύτερο λινκ, προκύπτει ότι σε όλες του τις εμφανίσεις πριν την 20η Νοεμβρίου το σύνθημα «Είμαστε ένας λαός» απευθυνόταν στις δυνάμεις ασφαλείας, καλώντας τες να συμπαραταχθούν με τους διαδηλώτες ή τουλάχιστον να μην επιτεθούν πυροβολώντας.
Σύμφωνα με τον σύγχρονο επίσημο πολιτικό λόγο το σύνθημα καθαγιάζει την «ένωση» της ανατολικής με την δυτική Γερμανία, με τον τρόπο που αυτή πραγματοποιήθηκε.
9 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:54 μμ
Καλησπέρα και χρόνια πολλά !
Ασχετο με το πνεύμα του ποστ:
Εκείνες τις μέρες στη Γερμανία (δυτική): Οι ειδήσεις γινόντουσαν σταδιακά όλο και πιο απίστευτες μέχρι που φτάσαμε στην πτώση του τείχους. Ο κόσμος χαρούμενος στους δρόμους. Σε μία από τις αυθόρμητες υπαίθριες γιορτές της μικρής μας πόλης, οι διοργανωτές πουλούσαν τη μπίρα χ μάρκα και σού έδιναν χ πφένιχ αν έφερνες πίσω το μπουκάλι.
9 Νοεμβρίου, 2009 στις 8:18 μμ
Καλησπέρα, Herr K.
Pfand που λέμε. Πουλούσαν τη μπίρα με Pfand. Είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουν οι Γερμανοί να πουλάνε μπύρα. Παρεμπιπτόντως, δεν ήσασταν εντελώς ακριβής στην περιγραφή: πουλούσαν την μπίρα χ μάρκα και, όταν επέστρεφες το μπουκάλι σου έδιναν πίσω ψ (πρέπει να ήταν περίπου ψ=10χ) πφένιχ. Αλλιώς σας κλέβανε κατάφωρα.
υγ. Στενοχωρέθηκα. Μόλις τώρα διάβασα τις δηλώσεις της Παπαρήγα. Αλλιώς, αυτές θα ανέβαζα, αντί να γράφω εξυπνάδες.
10 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:16 μμ
ψ πφένιχ, έχεις δίκιο Μαυροχάλι…
11 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:55 πμ
Ωραία τα αρθράκια!
Γιατί σε στεναχώρησε η Αλέκα;
11 Νοεμβρίου, 2009 στις 3:57 μμ
γιατί αντί να βγει στην επίθεση, στριμώχνεται στην άμυνα, a8lios.
11 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:37 μμ
Ρίξτε μια ματιά, αξίζει τον κόπο.
(καλωσήρθες και πάλι κοντά μας, μαυροχάλι) 🙂
11 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:53 μμ
Το ενδιαφέρον είναι ότι στην φετινή γιορτή που έστησαν στο Βερολίνο για τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους το θέμα: «άλλα τείχη (Κύπρος, Παλαιστίνη, Μεξικό) και η ανάγκη ενός κόσμου χωρίς τείχη» είχε την τιμητική του. Μεταξύ των επίσημων καλεσμένων και ο Muhammad Yunus, ο οποίος ανέπτυξε αυτό ακριβώς που γράφει ο Αλού Φαν Μαρξ: η φτώχεια ως τείχος ανυπέρβλητο και η ανάγκη να γκρεμιστεί. Come to the bright side of life το νόημα, αλλά με αγώνες, δάκρυα και αίμα. Ο καπιταλισμός που σκέπτεται, αντιστέκεται, ονειρεύεται και παλεύει ενάντια στην φτώχεια, τον πόλεμο και τις διακρίσεις.
υγ. Η χαρά όλη δική μου για την επιστροφή.
11 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:56 μμ
Το σχόλιο του Ίνδικτου το παρατήρησες?…
Εξαιρετικά εύστοχος.
11 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:05 μμ
ναι, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρο όσον αφορά την παιδαγωγική ισχύ του θεάματος. Μάλλον οι από εκεί δεν κινδεύουν ποτέ να βρεθούν από εδώ και αντιστρόφως. Και αυτό το γνωρίζουν οι αμέσως ενδιαφερόμενοι υιοί και θυγατέρες. Είναι σίγουρα γενετικής υφής το ζήτημα.
11 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:21 μμ
Σωστά ίσως όλα αυτά περι καπιταλισμού, το τείχος όμως χτίστηκε για να προστατεύσει τα συμφέροντα της ΕΣΣΔ και των εκεί πελατών της. Πώς λέμε σοσιαλισμός; καμία σχέση!
12 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:30 πμ
Είναι, ελπίζω, προφανές ότι συντάσσομαι, Herr K.
Το ξαναλέω: η σύλληψη, με την οποία η Αλέκα Παπαρήγα αποφάσισε να υπερασπιστεί την κατασκευή του τείχους του Βερολίνου (το ΝΑΤΟ καραδοκούσε, η DDR έχτισε το τείχος για να προστατεύσει την εδαφική της ακεραιότητα έναντι του απειλητικού δυνάμει εισβολέα) είναι απλώς ενδεικτική του πώς μια λανθασμένη πολιτική επιλογή καταλήγει σε ευθεία πρόκληση της κοινής λογικής και εμπειρίας.
13 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:40 μμ
εμ βέβαια, υπάρχουν τόσα τείχη σήμερα να γκρεμίσει η αριστερά, αντί να οχυρώνεται σε λάθος μεριά
13 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:19 μμ
Ε, χρειάζεται και η κομμουνιστική αριστερά ένα αντιιμπεριαλιστικό τείχος – για να μην της φεύγει ο κόσμος
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:21 πμ
πρέπει να ομολογήσουμε ωστόσο, Μάνο, ότι από ένα σημείο και μετά η αριστερά (ή τουλάχιστον σημαντικό μέρος της) έχει εξειδικευτεί σε αυτό ακριβώς: να οχυρώνεται πίσω από γκρεμισμένα τείχη.
πάλι συντάσσομαι, Herr K. Κάτι δεν πάει καλά.
7 Δεκεμβρίου, 2009 στις 1:22 μμ
(πάντως δεν σας ξεχνώ…)
9 Δεκεμβρίου, 2009 στις 1:24 πμ
(όχι τίποτα άλλο, Θεώρημα, αλλά για να μην λέτε μόνο για την δική μας μνήμη!)
25 Δεκεμβρίου, 2009 στις 5:13 μμ
Ευχές για Χρόνια Πολλά , υγεία και χαρές στη ζωή σου!
30 Δεκεμβρίου, 2009 στις 3:41 μμ
Καλή Χρονιά, σύντροφοι!
ΥΓ. 1/3, ελπίζω να είσαι καλά (και ακόμα καλύτερα το 2010!)
11 Ιανουαρίου, 2010 στις 1:05 μμ
Καλή χρονιά, 3/3.
Κι επίσης, καλή δεκαετία. Λένε πως θα είναι πιο τυχερή από την προηγούμενη. Dum spiro spero.
20 Ιανουαρίου, 2010 στις 7:00 μμ
Μετά από ατελείωτες ώρες διαβουλεύσεων και σκληρών διαπραγματεύσεων τα μχ αποφάσισαν ομόφωνα: Καλή Χρονιά σε όλους.
20 Ιανουαρίου, 2010 στις 7:08 μμ
είναι η τελική απόφαση ή μήπως κάποιο προσχέδιο που διέρρευσε;
20 Ιανουαρίου, 2010 στις 8:30 μμ
μα ακριβώς γιαυτό σπεύσαμε με τέτοια σπουδή, Herr K., να (αποφασίσουμε και να ) ανακοινώσουμε την σπουδαία απόφαση: για να αποφύγουμε τυχόν ανεύθυνες διαρροές.
Επαναλαμβάνουμε: «Καλή Χρονιά σε όλους μας!», όπως λέει και ο βα.αλ..
21 Ιανουαρίου, 2010 στις 2:05 μμ
maurochali,μ’αρεσε η εξειδίκευση της αριστεράς στο να οχυρώνεται πίσω από γκεμισμένα τείχη. Καλόοοο.Τι να πεις,ο σταλινισμός είναι σαν τους υιούς μπαίνει και καίει συνειδήσεις… μόνο που στα κομπιούτερ το καταλαβαίνεις αμέσως, στο μυαλό ομως μπορεί και ποτέ. Αχ μικρή Αλέκα!!
Καλώς σας βρήκα.
26 Ιανουαρίου, 2010 στις 4:41 μμ
χαιρετούμε, utopicl.
Δεν ξέρουμε αν καίει συνειδήσεις ο σταλινισμός — σίγουρα ωστόσο είναι μανούλα στο να παράγει «ψευδείς τοιαύτας» που θα λέγανε και στ’ άκαμπτα καθαρευουσιανικά.
υγ. Για τους ιούς των υπολογιστών υπάρχει μια λύση, ωραία και αντισταλινική: στα linux δεν έχεις φόβο κανένα.
13 Μαρτίου, 2010 στις 1:13 πμ
Αυτάάά !