η εθνική ενότητα στην πράξη

«Πονάει η καρδιά όλων των Ελλήνων με τις εικόνες των καταστροφικών πυρκαγιών» δηλώνει ο κ. Σουφλιάς. Ας αφήσουμε στην άκρη το άκρως εύστοχο «με τις εικόνες …». Δεν πονάει κανείς για τις πυρκαγιές τις ίδιες, οι εικόνες είναι που δημιουργούν τα καρδιακά προβλήματα.

Το κρίσιμο είναι αλλού. Η καρδιά του κ. Σουφλιά πονάει το ίδιο με την καρδιά μιας δασκάλας που μένει στους Αμπελόκηπους, έχει δυό παιδιά και πήγαινε μια-δυό φορές το μήνα εκδομή στο Βαρνάβα ή στον Άγιο Πέτρο να περπατήσει. Γιατί και οι δύο φέρουν γονίδια ελληνικά.

Η καρδιά του μεσίτη και του εργολάβου που ετοιμάζονται να ριχτούν με τα μούτρα στα «φιλέτα» που απελευθέρωσε η φωτιά πονάει ακριβώς το ίδιο με την καρδιά όσων έχουν αγωνιστεί όλη τους τη ζωή για να μη γίνει η Αττική μια απέραντη «Βωβόπολις».

Η καρδιά του κ. Μαρκογιαννάκη, νυν υπεύθυνου για την μη-κάλυψη 3000 κενών στο πυροσβεστικό σώμα πονάει ακριβώς το ίδιο με την καρδιά των συγγενών και των φίλων των εποχιακών πυροσβεστών που σκοτώθηκαν το 2007, και βλέπουν τη «θυσία τους να πηγαίνει εντελώς χαμένη», αν μας επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε τέτοιες συναισθηματικά φορτισμένες εκφράσεις, ενώ δεν μιλάμε για μέλη της βαρυπενθούσας κυβέρνησης.

Ο κ. Σουφλιάς είναι σοβαρός άνθρωπος. Δεν θα μιλούσε ποτέ για ασύμμετρες απειλές, ανθελληνικά σχέδια από τους Τούρκους, τους αναρχοκομμουνιστές ή άλλους εχθρούς της φυλής. Μιλάει μόνο για ελληνικές καρδιές που πάλλονται όλες στον ίδιο ρυθμό και πονάνε όλες το ίδιο, άσχετα αν μερικές ανήκουν σε εμπρηστές, συνενόχους και ηθικούς αυτουργούς ενώ άλλες σε καμμένους.