τι έμαθα (μέχρι τώρα) από την υπόθεση του επίμαχου μπλογκ

Σε αυτό το ποστ τα σχόλια τείνουν να γίνουν πολύ πιο ενδιαφέροντα από το ίδιο το ποστ.

Η εμπειρία μου στον χώρο των ιστολογίων είναι ελάχιστων μηνών. Η εμπειρία μου στον χώρο του δημόσια εκφραζόμενου μη-επιστημονικού λόγου είναι σημαντικά μεγαλύτερη (όχι πολύ μεγάλη), αλλά σε σχετικά παλαιότερη εποχή και με άλλα μέσα.

Η πληθώρα των επισκέψεων του προηγούμενου πόστ (το θέμα του οποίου θίξαμε καταρχάς ο ΑΝεμος και τούτο το μπλογκ, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον) μου είναι συνειδητό ότι δεν αφορά επί της ουσίας το μπλογκ με τίτλο «μαυροχαλι». Αφορά το μπλογκ με τίτλο: «stylιαnidκλ.π.κ.λπ.» Στο μπλογκ «μαυροχαλι» αναλογούν 20, άντε 30 αναγνώσεις ημερησίως και πολλές είναι. Και καλώς είναι έτσι.

Ομολογώ ότι με αιφνιδιάζει η εκρηκτική ταχύτητα μετάδοσης που μπορεί να αναπτύξει το μέσο (το «εκρηκτική» υπερβάλλει λιγάκι, αλλά ας είναι). Και αυτό είναι το πρώτο που μαθαίνω. Είναι άλλο να το γνωρίζεις απλώς και άλλο να το διαπιστώνεις ενώ εμπλέκεσαι αμεσότερα. Το δεύτερο όσων μαθαίνω, αφορά το περιεχόμενο του επίμαχου ποστ και τον κίνδυνο να πρόκειται για προβοκάτσια. Ενημερώνω το ποστ τακτικά με προσθήκες (ίσως δεν είναι δόκιμο, αλλά το βρίσκω χρηστικό). Μέχρι τα μέσα της επόμενης εβδομάδας πιστεύω θα μπορεί να υπάρξει τελικός απολογισμός. Το τρίτο πράγμα, το οποίο συνειδητοποιώ, είναι η δυσκολία να διατηρήσεις μια συγκεκριμένη φυσιογνωμία στο μπλογκ, ειδικά όταν πρόκειται για θέματα πολιτικής. Είναι λογικό να είναι έτσι, είναι σημαντικό να το έχεις υπόψη σου και να μπορείς να υπολογίσεις το περιβάλλον από το οποίο κάποια ποστ μπορεί να χρωματιστούν.

Υποθέτω ότι σε ένα-δυο μέρες θα έχω μάθει μερικά πράγματα ακόμα. Και θα τα προσθέσω εδώ.

Υ.Γ. Το κειμενάκι τούτο δεν λειτουργεί απολογητικά για το προηγούμενο ποστ. Αν θα ήθελα να το πάρω πίσω, θα το διέγραφα απλώς.

21. Σεπτ. 2007: Μη επώνυμες προκλητικές εκφράσεις (κάθε μόρφης), όταν αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αντιπαράθεσης και γίνονται αντικείμενο πολιτική ερμηνείας και χρήσης γεννούν μια ιδιότυπη διαλεκτική ερμηνειών που συχνά οδηγεί σε φαύλους κύκλους. Έτσι η ανώνυμη προκλητική έκφραση εννοείται ως: 1. Πρκλητική έκφραση, που χρεώνεται στο υποκείμενο, στο οποίο φαινομενικά ανήκει. 2. Προβοκάτσια που χρεώνεται σε αντιπάλους του υποκειμένου, στο οποίο φαινομενικά ανήκει η προκλητική έκφραση. 3. Αποπροσανατολισμός, από άλλα σοβαρότερα, ο οποίος μπορεί να χρεώνεται είτε στο υποκείμενο είτε στους αντιπάλους του. (Για το τελευταίο , σε σχέση με το επίμαχο μπλογκ βλ. την συζήτηση εδώ.)

Η ανάλυση αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί (και χρησιμοποιείται) είτε πρόκειται για την δράση των λεγόμενων «γνωστών-αγνώστων» είτε πρόκεται για την υπόθεση του επίμαχου μπλογκ. Δηλαδή σε ένα αρκετά μεγάλο εύρος πολιτικών φαινομένων. Είναι σαφές ότι τα πραγματικά στοιχεία παίζουν κάποιο ρόλο για να υπερισχύσει η μία από τις τρεις εκδοχές. Σε περίπτωση όμως που αυτά δεν οδηγούν σε κάποιο γενικά αποδεκτό (έστω σχετικά) αποτέλεσμα, είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς για ποιους ακριβώς λόγους και με ποια συλλογιστική κάθε πλευρά υποστηρίζει την εκδοχή της και βεβαίως που μπορούν να υπάρξουν ρήγματα στο εσωτερικό καθεμίας από αυτές. Κατά την γνώμη μου, εκεί ακριβώς, στις ρωγμές, κρίνεται ο πολιτικός πολιτισμός του καθενός μας, αν έχουμε εμπλακεί σε μια τέτοιου είδους συζήτηση.

Υ.Γ. Προκειμένου για επώνυμες προκλητικές εκφράσεις προκύπτει συχνά μια ανάλογη διαλεκτική: μόνο που στην θέση της προβοκάτσιας βρίσκεται η «παρερμηνεία».